1

8:16am

Nazwa konwersacji Super Boys została zmieniona na Immortals.

Mr. Stone: 8)

TaeTae: ??

Chimx2: Co tu się dzieje

Hobi: <Thankfulness>*

Jeon Cena: Yoongi wtf

AweSeo(kjin)me: Spokój świry, on tylko zmienił nazwę.

TaeTae: Czemu zmieniasz nazwę??

Mr. Stone: Tamta była pedalska.

Jeon Cena: ㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋ

Chimx2: ok

Namazing: Co tak ci się przypomniało, mamy tę nazwę już od 2 lat ㅎㅎ

Mr. Stone: czas na zmiany

Namazing: as u wish x

8:40am

Hobi: czekaj co

***

Taehyung westchnął i poprawił plecak na prawym ramieniu. Dorośli przez całe życie mu powtarzali, żeby nie nosił torby w ten sposób, bo będzie wyglądał jak Dzwonnik z Notre Dame, ale nigdy jakoś specjalnie się tym nie przejmował.

Tego dnia pogoda była niemrawa i nic nie zapowiadało, że ulegnie zmianie. No, może pomijając deszcz, który najwyraźniej uznał, że świetnym pomysłem będzie sobie lunąć akurat, kiedy Kim Taehyung szedł do szkoły, dźwigając czarny plecak z Nike, a jedyną rzeczą mogącą go połowicznie ochronić przed ulewą była luźna rozpinana bluza z kapturem, zawinięta między podręcznikami.

- Zajebiście - burknął chłopak, przewracając oczami. Dochodziła 8:50, a on nawet nie był w połowie drogi. Wzruszył ramionami i stanął pod najbliższym drzewem, opierając się o zimny pień i patrząc spode łba na ulicę. Los Angeles różniło się od Seulu między innymi tym, że nikt specjalnie nie przejmował się, co robią inni. Nie żeby tam maniakalnie pilnowano obywateli, ale tu po prostu można było być kim się chciało. Nastolatkowie palili i pili nawet pod murami szkoły, a starsi jedyne co mieli im do zarzucenia, to żeby nie śmiecili. Poniekąd było tu łatwiej, choć wiadomo, że w żadnym kraju czy mieście nie jest idealnie.

Z filozoficznych rozmyślań wyrwał go okrzyk, należący do osoby, którą znał aż za dobrze.

- Tae, co ty tu robisz? - Hoseok posłał mu szeroki uśmiech, jakby wcale nie zauważył, że od paru minut leje jak z cebra, a jego własna ciemna grzywka zakrywa mu oczy do połowy.

- Stoję - odparł obojętnie, wzruszając ramionami i odsunął się, robiąc mu miejsce przy pniu.

- To akurat widzę - mruknął, a Taehyung roześmiał się, bo brzmiało to paradoksalnie w ustach kogoś, kogo oczy były prawie całkowicie zakryte włosami.

- Odgarnij grzywkę, bo wyglądasz niepoważnie - zaśmiał się, a Hos przeczesał palcami aktualnie przyklepaną przez deszcz fryzurę, powodując, że zmieniła się w artystyczny nieład.

- Lepiej, panie Poważny? - zadrwił, posyłając mu lekkiego kuksańca.

Nie odpowiedział, patrząc w przestrzeń. Chwilę stali, obserwując jak duże krople deszczu uderzają w chodnik, dachy domów i samochodów, jak ulice pustoszeją.

- Paskudna pogoda - odezwał się Hos chwilę później i westchnął. Na jego twarzy pojawił się cwaniacki uśmiech - To co, dzisiaj wolne?

Taehyung popatrzył na niego i się roześmiał.

- Ciekawe co z pozostałymi.

Wyciągnął telefon i w tym momencie z kieszeni Hoseoka dobiegł pewien znajomy dźwięk.

Apu.

Hoseok uniósł brwi i wyciągnął telefon. Po chwili się uśmiechnął.

- Co? - zapytał Tae.

- Wejdź na chat.

9:01am

Namazing: Ale mi się dzisiaj nic nie chce

AweSeo(kjin)me: Piszesz to codziennie.

Namazing: Cicho.

Mr. Stone: o co c'mon, dopiero wyszedłem.

Namazing: Zróbmy sobie dzisiaj wolne, chujowa pogoda.

AweSeo(kjin)me: W sumie..

Chimx2: O co chodzi? Jestem już prawie na miejscu ej :(

Jeon Cena: Zawracaj!!!

Jeon Cena: Czyli co robimy?

Namazing: Spotkamy się na moście między dzielnicami, a potem coś się wymyśli ㅎㅎ

Jeon Cena: Ok

Chimx2: Aishhh no dobra

Mr. Stone: ale jak nas złapią, to nie żyjesz.

Namazing: ㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋ

AweSeo(kjin)me: Musimy powiedzieć reszcie

TaeTae: Nie musicie :)

Namazing: kurde jesteśmy mistrzami planowania

Chimx2: chyba twoja matka

Jeon Cena: Co się tu dzieje o Jezu ㅎㅎㅎ

TaeTae: Dobra luj, czyli spotykamy się za chwilę na moście???

Mr. Stone: a gdzie jest Hoseok?

Hobi: stoję obok Tae

Jeon Cena: Ej, pospieszcie się bo dochodzę już do mostu i nie widzę żadnego z was ㅠㅠ

TaeTae: Nie płacz 

Nazwa konwersacji Immortals została zmieniona na: Kookuś się popłacze.

Nazwa konwersacji Kookuś się popłacze została zmieniona na: Taehyung jest głupi.

Nazwa konwersacji Taehyung jest głupi została zmieniona na: Pierdol się Jungkook.

Chimx2: Dość

Namazing: HAHAHAHAHA nie no serio, it's time to stop

TaeTae: ja tam się świetnie bawię

Hobi: Yoongi gdzie jesteś

TaeTae: TY KONFIDENCIE

Jeon Cena: nie lubię was

Mr. Stone: wtf

Nazwa konwersacji Pierdol się Jungkook została zmieniona na: Immortals.

Mr. Stone: zmieńcie tę nazwę jeszcze raz to wam coś zrobię.

9:06am

Jeon Cena: pf

*nazwa jednej z emoji na KakaoTalku

PROLOG

- Czy ty jesteś normalny?! - Jimin otworzył oczy. Stał prosto na dachu własnego domu, rozkładając ręce niczym Rose z Titanica. Spojrzał w dół i ujrzał własną matkę, patrzącą na niego z wyrzutem i strachem. Mimo porannego chłodu, była w samej piżamie i białym, puchatym szlafroku.

- Mnie się pytasz?! - odkrzyknął i zachwiał się lekko, kiedy poczuł zimny podmuch wiatru. Gdyby teraz zleciał, byłoby niewesoło.

- Jiminie Park, spróbuj spaść z tego dachu, a przysięgam, że jeśli przeżyjesz, do końca życia będziesz siedzieć uziemiony w swoim pokoju! - matka użyła kolejności imię-nazwisko, co wskazywało na to, że jest mocno zirytowana. Wzięła się pod boki, patrząc na jego poczynania.

Chłopak westchnął, opuścił wolno ręce, ukucnął, a później zsunął się ostrożnie po ciemnych dachówkach w stronę otwartego okna swojego pokoju. Wszedł do ciemnej sypialni, chichocząc. Od dziecka miał zwyczaj śmiania się z byle czego. Słyszał jak matka wraca do domu, mamrocząc coś o zawale w wieku trzydziestu siedmiu lat, na co znów zachichotał. Pani Park miała w zwyczaju narzekać na pracę, Jimina, problemy w państwie, Jimina, pieniądze, Jimina, rodzinne spotkania i Jimina. Chłopak czasami zastanawiał się czy jego młodszy brat nie czuł się czasem pokrzywdzony faktem, że matka przywiązuje więcej uwagi starszemu o dwa lata szurniętemu nastolatkowi, który w tym roku kończył siedemnaście lat i który aktualnie patrzył się rozmarzonym wzrokiem w blade niebo. W tym roku to będzie coś. Nadszedł czas czynienia rzeczy, które zapadną w pamięć na całe życie.

Jego rozmyślania przerwał śmieszny dźwięk, brzmiący niektórym jak "apu!", należący do aplikacji KakaoTalk, komunikatora pokroju WhatsAppa czy Line. Chłopak sięgnął po telefon i odblokował ekran.

Taehyung: ayo bro! Jak leci?

Jimin uśmiechnął się lekko, myśląc o matce, która trzaskała na dole naczyniami. Dostanie szlaban na tydzień przez wdrapywanie się na dach, o ile nie zostanie wcześniej zakrzyczany na śmierć. Mama była przewrażliwiona na punkcie bezpieczeństwa, od czasu gdy ojciec miał wypadek samochodowy i od tamtej pory odwiedzali go na cmentarzu. Ale to było jakieś osiem lat temu, jak można do tego czasu się nie ogarnąć? Potrzebowała terapii, definitywnie. 
Okay Jimin, psychologiem to ty nie zostaniesz.

Jimin: Jak leci? Siedzę w pokoju i czekam na wejście smoka.

Taehyung: ㅋㅋㅋ* znowu coś odwaliłeś?

Jimin: Nudziło mi się i wszedłem na dach ㅎㅎ** no i mama mnie zobaczyła. Teraz dostanie nerwicy na stówę.

Taehyung: GRUNT TO OPTYMIZM, MÓJ DROGI!

Jimin: ㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋ

Z Taehyungiem znali się od dziecka. Chodzili razem do podstawówki, bawili się w piaskownicy, gonili wiewiórki, grali w Pokémony. W ciągu kilkunastu lat zdołali pokłócić się tylko raz - trzy lata temu, o laskę z równoległej klasy. Finalnie i tak wybrała kogoś innego.

Była 7:30, za półtorej godziny zaczynały się lekcje. Większość kumpli pewnie jeszcze spała. Szczególnie Min Yoongi.
Yoongi był chyba najbardziej zaspanym, wiecznie niewyspanym oraz zmęczonym życiem człowiekiem w całym Los Angeles. Potrafił zasnąć zawsze i wszędzie, nawet w tak niewygodnych pozycjach, że nie dało się nie zastanowić choć przez sekundę nad stanem jego kręgosłupa. Yoongi mawiał, że jeśli istnieje coś takiego jak reinkarnacja, to w następnym życiu będzie kamieniem.

- Dlaczego chcesz zostać kamieniem? - zapytał go kiedyś Tae, gdy siedzieli na przerwie, patrząc jak Namjoon awanturuje się z nauczycielką o własny telefon.

Nastolatek spojrzał na niego spod przymkniętych powiek i uniósł brwi.

- Bycie kamieniem ma same plusy. Siedzisz sobie całe życie na takiej plaży, patrzysz w horyzont, nic nie musisz i masz wszystko gdzieś. Gorzej jak cię ktoś wykopie - zaśmiał się, kręcąc głową.

- Zawsze byłeś jakiś specjalny.

Taehyung słynął z niewybrednych żartów, sarkastycznych odzywek, rozwichrzonej grzywki i charakterystycznego uśmiechu, który pomimo wrażenia szczerzenia się jak w reklamie pasty do zębów, pasował do niego jak ulał.

Wspomniany wcześniej Namjoon był uzależniony od multimediów, muzyki, zakupów i tlenienia wywiniętych do tyłu włosów. Generalnie miał co chciał chyba od zawsze, więc łatwo wpadał w dyskusje z nauczycielami, kiedy zwracali mu uwagę na ich zdaniem niewłaściwie zachowanie czy chodzenie ze wzrokiem wbitym w telefon. Nastolatek był jednak zabawny i kiedy chciał, mógł wywrzeć jak najlepsze wrażenie nawet na samej królowej Anglii.

Poza Namjoonem, Taehyungiem i Yoongim, w ich paczce był jeszcze Jungkook, zamyślony i sprawiający wrażenie nieśmiałego czarnowłosy chłopak, obdarzony talentem do mistrzowskiego wychodzenia z wszelkich akcji bez szwanku. Chyba jeszcze nigdy za nic mu się nie oberwało; Jin, wysoki i dość spokojny nastolatek uwielbiający gotowanie. Przez anielski wygląd i umiejętności w przyrządzaniu ciastek zyskał sympatię matek przyjaciół i dzięki temu jeszcze nigdy nie odmówiono żadnemu z nich, jeśli Kim Seokjin znajdował się obok.
Później był Hoseok, podobnie jak Taehyung roześmiany i sarkastyczny siedemnastolatek z zadziwiająco wielkim talentem i pasją w tańcu. Potrafił bezbłędnie powtórzyć chyba każdą choreografię, wyłącznie obserwując.

Jimin westchnął i schował telefon do kieszeni, po czym udał się do łazienki, a później na dół, ponaglany krzykami rodzicielki.

*ㅋㅋㅋ - często zapisywane jako "kekeke"; Koreańczycy piszą to zamiast "hahaha", kiedy coś jest bardzo śmieszne.

**ㅎㅎ - dosłownie "hh", oznacza "hahaha".